Colombia!

We zijn nu 4 weken in Colombia en de trip met Jiske door het land laat een verwarrende indruk achter. Misschien is verwarrend een te sterk woord, maar ik weet even niets beters. We hebben natuurlijk nog maar een piepklein deel gezien, maar toch is dat de eerste indruk. Hoe komt dat nou?

Is het de mix met de tegenstellingen die we ervaren? De drukte? De hitte? De mensen? Misschien wel de recente geschiedenis van dit land met al dat narco geweld, of is het toch de drijfveer van de mensen om het verleden om te buigen naar een betere en stabielere toekomst? Ik ben er nog niet uit.

Over een ding ben ik zeker: Dit land is prachtig, veelzijdig, groots, en het bruist van activiteit.

De natuurlijke schoonheid is overweldigend. Het Andes gebergte, de groene dalen en bergen, de stranden, het ongerepte, de gezellige dorpskernen die druk bezocht zijn, en soms het overvolle en luide stadsleven waarbij dure auto’s door de straatjes rijden waar de armoede letterlijk op de straat ligt. Mooi en tegelijk hartbrekend.

Dit land heeft alles, maar is er nog lang niet.

Een mix van Indonesië (met soms wel 4 mensen op 1 brommer), India (vanwege het krioelen van de mensen), Suriname (vanwege de warmte en het groen en de wegen), het oude Europa (vanwege de erfenis van de Spanjaarden met kerken en forten), gemixed met handelaren in alles en nog wat op straat. Iedereen is wel bezig met het verkopen van iets, of het nu snoep of ijs is, souvenirs, water, fris, fruit, rookwerk (ja er worden ook drugs aangeboden terwijl het opvalt dat er zo weinig mensen roken), empanada’s, gebakken banaan en andere snacks. En dat dan terwijl we op straat steeds worden gevraagd ergens te gaan zitten om te eten en drinken. En als je daar dan zit komt er vrolijke muziek langs en de nodige bedelaars. Awa, awawawa, cervezza !!! (water/bier, een verbastering van aqua) Je hoort het overal roepen door verkopers met een soort koelbox op hun schouder.

Die orkestjes zijn overigens leuk. Een trekzak, een trommel en een oude rasp zoals wij vroeger een wasbord hadden. We zien regelmatig dat er aan een tafel iemand de lead neemt en uit volle borst zingt terwijl hij begeleid wordt. Muziek is hier overal, en nog luid ook, knoerthard is een beter woord. Ook in de jachthaven, waar we tussen speedboten liggen die gasten meenemen en een geluidsinstallatie hebben waar menig theater jaloers op is, en dat laten ze weten ook. Ik ben langs winkels gelopen waar de muziek een geluidsmuur vormt die er voor zorgt dat je buiten blijft. Enorme speakers met oplichtende LEDjes, en soms zelfs een ingebouwde tv met clip.

Het andere wat verwarrend is is dat de mensen hier geen privacy bubble hebben. Bij ons is het normaal dat je niet te dichtbij/voor een ander gaat staan. Hier is dat anders.

En dan zijn er de restaurants, goedkoop en goed naar onze normen. We waren gewaarschuwd dat dit land drijft op bonen en rijst, maar onze ervaring leert anders, Italiaans, India’s, heerlijk Sushi, en alles wat je verder zou willen, inclusief vegetarisch en veganistisch. Want dat is hier ook aan het groeien.

Bij onze aankomst in Santa Marta liggen ook de zeiljachten Joy en de Zouterik in de haven. Zij waren al eerder vertrokken uit Curaçao en hebben hier al een paar weken voorsprong. Zo horen we van hun waar van alles te vinden is, en hoe het hier werkt. Voor het inklaren heb je een agent nodig; je mag het zelf niet doen. Foto’s van de boot, de motor met het nummer, het bouw nummer van de boot etc., worden door een uiterst vriendelijke vrouw opgenomen. De jachthaven coördineert alles, ik hoef alleen maar de pinpas te trekken. De permit die we krijgen geldt overigens voor heel Colombia, maar er hoort nog een ander formulier bij dat alleen maar voor Santa Marta geldt. Als we naar Cartagena doorgaan moeten we daar opnieuw een agent inzetten om ook daar te mogen zijn… Mogelijk wil men in verband met de narco handel een beter grip houden over wat er rondvaart. We zien wel, ook in de jachthaven, regelmatig de politie met honden rondlopen voor dit doel.

Je kunt je afvragen hoe die handel nu gedaan wordt. In de hoogtijden van Pablo Escobar haalde hij 22 miljard usd per jaar binnen. Denk je eens in hoeveel dat is! Nu horen we dat de export sinds die tijd verviervoudigd is. Waar blijft dat geld? Geen wonder dat ze gewoon onderzeeboten kunnen kopen om de handel, waar dan ook, naar toe te brengen.

In ieder geval is het aantal moorden hier drastisch verminderd en krijgt Colombia de naam om een veilig land te zijn. Wel word je overal gewaarschuwd voor kleine diefstallen zoals zakkenrollers etc.; we lopen dan ook defensief door de stad. Tot nu toe hebben we er niet mee te maken gehad.

Wat gaan we verder nog ontdekken hier?

In ieder geval zijn we nog wel een dag of 10 in Santa Marta omdat er de komende dagen een behoorlijk harde wind staat.