Gijon heeft een lange boulevard en een mooi strand. Alles ziet er goed onderhouden uit en behoorlijk welvarend. Sexy badpakken met veel gebruind uitstekende delen, hier en daar topless.

Raar om te bedenken dat in de jaren 70 van de vorige eeuw heel veel Spanjaarden naar Amerika vertrokken vanwege de uitzichtloze werkeloosheid en aanhoudende arren moede. In die tijd was Spanje tot het bot verdeeld, een sentiment dat weer op de loer ligt.

 

 

Deze foto geeft het standbeeld weer dat herinnert aan de achterblijvers van de emigranten.

We genieten van de stad en van de wandelingen die we er maken. Even tijd nemen om te wennen aan het Spaans om je heen, en het feit dat hier zo slecht Engels wordt gesproken. Met handen en voeten komen we er wel uit.

 

Leuk is het om te merken dat we al woordjes Spaans herkennen. Diny uit haar cursus en ik uit een audio cursus op de laptop.

Naar aanleiding van een tip van een medezeiler besluiten we om ook Oviedo te gaan bezoeken. Tripje met de bus brengt ons hierheen.

Het weer is ons nog gunstig gezind en voorspelt voor langere tijd wind uit het oosten hetgeen betekent dat de tocht richting Corunja rustig aan kan worden gedaan. Dat betekent ook weinig swell. Verder hebben we ontdekt dat we in stappen van 25-40 mijl kunnen hoppen en dat is comfortabel en geeft ons de gelegenheid om de kust verder te bekijken.

Oviedo

Met de bus naar Oviedo. Een stadje met een historisch centrum. We zijn er op een feestdag, dus zijn er veel winkeltjes gesloten, maar zijn er wel juist festiviteiten. folklore dansen, klederdracht, kraampjes, muziek, en bedelaars.

De gevels van de gebouwen doen aan Gaudi denken (Barcelona) en de kerk die we bezoeken is ronduit een van de meest indrukwekkende die we ooit gezien hebben. Meestal bekijken we de kerken als we in een stad zijn. Het is altijd een oase van rust en er is, naast de architectuur, veel kunst te zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tijdens ons eerste bezoek was er nog een dienst gaande, maar even later konden we naar binnen om al dat openbaar kunstbezit te bekijken. Hieronder een heel klein deel van waar we op getrakteerd werden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cudillero (25 mijl)

Tijdens deze tocht genieten we van de Spaanse kust. De kliffen zijn hoog en het achterland heuvelachtig tot bergachtig. Op de kliffen breekt de eeuwige deining en waarschuwt ons niet te dicht bij te komen.

Op onze plotter zien we de dieptelijnen van de zee bodem. Hieraan is goed te zien waar de bodem snel oploopt en waar je dus vervelende zee kunt verwachten. Over sommige plekken staat geschreven dat het ‘area’s to avoid’ zijn. Wat fijn dat we deze data hebben! We zorgen dat we er met een grote boog omheen gaan.

Cudillero heeft een pittoresk haventje dat moeilijk aan te lopen is. Vanaf zee is het bijna niet te zien waar de haven is en hoe de ingang loopt. We moeten geheel op de plotter vertrouwen en de aanwijzingen die we op internet vinden.

Het is een kleine haven achter een kade die bestaande rotsen met elkaar verbindt en waar we een mooring op moeten zoeken. De ingang is smal en er staat in de pilot dat er boten van maximaal 12 meter in mogen. Het dorpje is tegen een kloof in de berg aangebouwd. Verder kun je deze haven niet aanlopen als er wind uit het noorden staat of als er te veel deining is.

Wat is te veel eigenlijk? Vragen we ons af.  Tijdens onze tocht hebben we regelmatig een deining van een anderhalve meter en die breekt al behoorlijk op de ondiepten om ons heen en de wind die er staat is noord-oost.

Hele uitdaging dus. Diny is er niet gerust op.

We varen heel voorzichtig de natuurlijke toegang binnen en maken een haakse bocht om achter de rots om via een smal paadje (‘Blijf in het midden’ staat in de pilot) de haven in te glijden. De moorings liggen her en der verspreid en we vinden er snel eentje. Vlug de bijboot opgeblazen om ook een achter mooring te bevestigen, want draaien kunnen we ons niet veroorloven omdat we anders tegen een andere boot aanzitten.

 

Toch besluiten we om niet meer dan 1 nacht te blijven en maken gebruik van de oosten wind die ons verder brengt.

Ribadeo (40 mijl)

De eerste plaats in de provincie Galicië.

De haven bevindt zich in een riviermond die we een paar kilometer in moeten. Onder de hoge brug door vinden we de jachthaven direct.

Om ons heen zien we verschillende dorpen die er allemaal prachtig uitzien. Het stadje op zich is ook weer een plezierige verrassing. De oudheid, de statige gevels, een prachtig pleintje compleet met kraampjes, muziek en terrassen. Winkelstraatjes, en een goede supermarkt.

Lekker lang wandelen langs de oevers van deze Ria.

Viveiro (42 mijl)

Op zaterdag 19 augustus komen we in Viveiro aan, de laatste stop voor La Corunja. De trip hierheen was snel. Continu op rompsnelheid met 15 knopen halve wind. Het laatste stukje was echter wel heel hobbelig. Veel diepte verschillen met de daarbij behorende vervelende golven, een slingerende boot en klapperende zeilen. We nemen hier een dagje of meer extra rust.

  

  

Viveiro vervolg

De aanloop naar Viveiro was inderdaad hobbelig. Niet dat er veel wind stond, maar omdat de diepte zo snel oploopt naar ondiepte,  en er overal rotsen zijn die de deining spiegelen wordt de zee heel knobbelig. De boot rolt dan ook behoorlijk bij deze aanloop.

 

Gelukkig duurt het niet te lang, en als we eenmaal de baai invaren is de stabiliteit in de boot snel terug. We varen de baai verder binnen en een stukje de rivier op naar de jachthaven. We melden ons via kanaal 9 op de marifoon, worden opgevangen door het havenpersoneel.

Viveiro is heerlijk! Deze kleine jachthaven ligt dichtbij het stads centrum. Er heerst een prettige rust in de jachthaven, het weer is prima en we gaan er met de fietsen op uit, het binnenland in. Het is hier heuvelachtig, maar we fietsen langs de rivierdelta die er prachtig bijligt. Aan het eind van de delta vinden we een hotel/restaurant.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een oude boerderij-half kasteel met een prachtige tuin en heerlijke zitjes. Het geheel ademt een sfeer van rust en luxe uit. We zitten aan de koffie en genieten van alles om ons heen.

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We krijgen hier de tip om naar het eucalyptusbos te gaan en gaan verder op pad. Dit bos ruikt heerlijk en we wandelen er de uitgezette route.

 

 

 

 

 

 

 

In Viveiro komen meer vertrekkers aan. Een gezin uit Zweden liep binnen met een 44 voets Najad. Ze hadden geprobeerd om naar Coruna te zeilen, maar vanwege het vele ‘nose diving’ en aanhoudende zeeziekte zijn ze maar uitgeweken naar deze haven. Zo kan het dus ook op de zee zijn. Een in onze ogen groot en zwaar schip dat in de deining aan het ‘nose diven’ is! We moeten er niet aan denken. Gelukkig hebben we de tijd om iedere keer mooi weer af te wachten.

 

Cedeira (28 mijl)

We vertrekken naar de baai van Cedeira als het weerbericht opnieuw weinig wind en deining voorspelt. De kust is rotsachtig en we varen langs de hoogste kliffen van Spanje en langs het meest noordelijke puntje. De baai van Cedeira is redelijk beschut maar er is geen jachthaven. Het wordt ankeren dus. 

Nu is dat geen probleem want we hebben een goed anker met 50 meter voorloopketting, en een bij-bootje. Het bijkomende voordeel is ook dat het gratis is. Bovendien een goede oefening voor de Ria’s die nog komen gaan. In de baai liggen een stuk of 10 jachten van verschillende nationaliteiten. Het anker pakt niet direct en we laten meer voorloopketting uit en nemen peilingen op de kant en schrijven de coördinaten van de GPS op. Zo zouden we kunnen zien of het anker krabt of niet. Met het bijbootje varen we naar de oude havenkade waar veel lokale mensen staan te vissen op de steiger. 

 

                                                         Detail van de baai van Cedeiro

Het stadje is ook leuk. Veel mensen op straat en op de terrasjes. Na een bezoek aan de kapper (onverstaanbaar dus; ‘first machina, then ‘ze maakt een knip gebaar’. De tondeuse dus om mee te beginnen…Oeps, gaat dit wel goed?) landen we ook op zo’n terrasje. Na ieder 2 koffies per persoon later rekenen we 4,20 af!

We slapen heerlijk aan boord omdat we inmiddels weten dat ons anker ons op de plek houdt.

Verder bereiden we ons voor op de trip naar A Coruna waar we Fleur en Jiske aan boord zullen verwelkomen. 

A Coruna (30 mijl)

We varen langs de kust die nog steeds rotsachtig is. De swell valt ook vandaag weer mee, er is vrijwel geen wind. De rotsachtige kust is prominent aanwezig met uitlopers in de zee en onder het zee oppervlak. Deze plekken vermijden we ondanks dat er geen echte deining staat. Toch is het effect van de oneffenheden op de bodem voelbaar omdat de golfhoogte toeneemt.

 

                           Vissersbootje op zee

De tocht verloopt zoals gepland, tot dat Diny op de marifoon onze naam hoort. ‘Dayak, Dayak, Dayak, here the Panta Rhei’. Horen we dit echt? Diny pakt de marifoon op en beantwoordt deze oproep. Het blijkt een Nederlandse zeilboot te zijn waarvan de motor niet meer wil starten. Ze vragen ons om een sleepje en we verleggen de koers om ze op te pikken.

 

 

Diny vindt dat de naam Panta Rhei haar wel bekend voor komt, en zoekt in de het blad Zeilen naar deze boot naam en vindt het in de zelfde vertrekkers rubriek als waar wij in staan! ‘Zijn jullie soms Joris en Bert?’ vragen we voorzichtig door de marifoon die we beiden op kanaal 6 hebben staan. ‘Ja, maar hoe weten jullie dat?’ is het antwoord. Wat een toeval!

We varen de laatste 5 mijl met hun op sleeptouw en roepen de Real Marina in A Coruna op met de vraag of ze plek hebben voor twee en de vraag of ze de tweede boot kunnen opvangen omdat deze motorpech heeft. Alles wordt vlot bevestigend beantwoord en even later worden we opgevangen door, niet alleen de Marina mensen, maar ook een ander stel Hollanders en Belgen die ook op weg zijn naar de Canarische eilanden. Het duurt niet lang of we zitten in de kuip van de ‘Incentive’ van Rick en Sanne met Francis en C-U plus Bert en Joris, de aankomst te vieren! Het blijkt het begin te zijn van, wat lijkt op, een reünie gevoel. Ieder met zijn eigen verhaal en avontuur.

 

 

De een is koudweg 3 weken uit Nederland vertrokken en heeft lange stukken gevaren, en de ander, zoals wij, zijn al bijna twee maanden onderweg. Een Belgisch stel met een Nederlandse vlag achterop (ter voorkoming van ‘te-water-latings-taks’ (rond 5.000,-- euro) voegt prima in het groepje dat zich vormt. De ene uitnodiging voor borrels aan boord, volgen die van even samen uit eten gaan op. Overleg over routes, pilots, weer, motorpech en onderhoud, worden besproken. Deze haven is een mijlpaal voor een ieder die op weg is naar het zuiden. We ontmoeten mensen die de ARC mee gaan doen. (Atlantic Rally vanuit de Canarische eilanden naar de Carieb, eventueel via de Cabo Verde). Vlaggen hiervan wapperen al in de wanden. Mensen maken kennis met elkaar. Voor velen van ons is dit ook een punt waarbij de haast plaatsmaakt voor ontspanning. Van hier naar Lissabon is het nog maar 300 mijl, zuid Spanje 400. Om de hoek langs Finisterre (het nog laatste beruchte punt aan de Costa del Morte) wordt het weer beter en het water warmer. De Ria’s liggen lonkend te wachten….

 

Maar eerst blijven we hier een dag of 10 en komen onze meiden aan boord!

 

                                                         Het haven logo van A Coruna