In december heb ik mijn ouders 3 weken opgezocht. Heen vloog ik op Aruba, terug vanaf Cartagena, Colombia.

Het is een vakantie geweest van veel nieuwe indrukken, zowel voor mij als voor mijn ouders. Het is onmogelijk om het allemaal samen te vatten, maar in ieder geval zal ik proberen een idee te geven.

Toen ik landde op Aruba werd eigenlijk meteen duidelijk dat we daar niet lang zouden blijven. Mijn ouders hadden bedacht dat we daar na 2 nachten weg zouden gaan, omdat er dan een goede weer ‘window’ was en er op Aruba naast zon, heldere groen-blauwe zee en strand (goh, wat vervelend) niet zoveel te beleven viel. Overigens wel apart, zo’n lange vlucht, een ander continent en dan gewoon nederlands spreken!

We vertrokken richting Colombia, een oversteek van zo’n 2,5 dag. Voor mij de langste tocht die ik met hen heb gedaan. Gelukkig ging het redelijk soepel. De motor heeft wel veel aangestaan om wat extra tempo te geven omdat we niet altijd goede wind hadden. Al vrij snel kwamen we er achter dat de AIS niet goed werkte en dat andere boten ons dus niet op hun scherm konden zien. Dat betekende dat we zelf contact op moesten nemen met schepen waar we van zagen dat die ons pad zouden kruisen. Bizar, dat je op zo’n grote oceaan de melding krijgt dat een vrachtschip je op 7m gaat passeren! Dat moeten we natuurlijk niet hebben, maar gelukkig reageerden ze op onze oproep en konden we elkaar veilig passeren. Verder wat het zeilen betreft vond ik het schommelen erg vermoeiend. De eerste dag was ik wat katterig, wat na verloop van tijd gelukkig wegebte. Maar steeds dat geschommel! Als je een broodje smeert, als je op de wc zit, als je een boek leest. Gelukkig hadden we het eten van tevoren al vrijwel klaargemaakt, zodat we dat niet vliegend door de keuken hoefde te doen. Maar het maakt de drempel om even binnen iets te doen of te pakken wel groot, en omdat je weinig kan doen gaat de tijd traaaag.... Dus.. Het zeilersgen heeft mijn vader niet aan mij overgedragen. Helaas, pap! Wat overigens wel heel tof was was de groep dolfijnen die best wel een tijdje met ons meezwom. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Standbeeld van de oorsponkelijke indianen

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aankomen op Santa Marta ging verder goed, maar een flinke cultuurschok! Zodra je de marina uitloopt is het druk met lokalen die van alles willen verkopen. Santa Marta is de eerste kuststad vanaf Venezuela, en blijkbaar zijn er ontzettend veel vluchtelingen daar naartoe gekomen. Volgens o.a. een taxichauffeur die we spraken zorgt dat voor extra armoede, en dat hebben we ook wel gezien. Er wordt best wat gebedeld, en dan vaak in de vorm van het verkopen van 1 toffee. Geregeld zie je een moeder (en soms vader) op de stoep zitten met 1 of 2 kinderen. De rest van de mensen daar hebben een inheemse, Afrikaanse, Spaanse en/of gemixte achtergrond. Santa Marta is een levendige stad met veel drukke plekken, muziek en honderden verkopers op straat (mango, agua, schoenmakers, etc etc). Het strand en zeewater zijn helaas wat bruin, dus niet zo aanlokkelijk, en als blanke val je wel op, dus we zijn daar niet wezen zwemmen. Waar mijn vader zin had om rustig te landen, aan de boot te klussen etc, merkte ik dat ik er graag op uit wilde. Het was warm op de boot en naast een boekje lezen is er weinig te doen, en ik kon niet echt m’n rust vinden. Ook was ik al eerder in Colombia geweest en wilde ik heel graag aan mijn ouders laten zien waarom ik zo enthousiast was over het land. Aan de boot klussen kon altijd nog na mijn vakantie! :) Dus besloten we te beginnen met een tripje naar het nabijgelegen Minca.

Minca is een klein dorpje op zo’n 15 km van Santa Marta, maar gelijk een hele andere wereld omdat je de bergen en het bos in gaat. Een populaire backpackersbestemming waar je mooie wandelingen kan maken, vogels kan zien en inheemse dorpjes kan bezoeken. Helaas werden we in de eerste paar minuten aangevallen door ten minste honderd zandvliegjes, met prikjes die we op dat moment niet voelden maar waar we de rest van de vakantie last van zouden houden. Wat een k-beestjes!!

 

 

In Minca hebben we motortaxi’s gepakt en zijn we op een bergweg met veel stenen en hobbels en kuilen en steile stukken naar boven gebracht. Daar kwamen we bij een prachtig gelegen hostel waar we hebben gegeten en genoten van het uitzicht op een inheems dorpje van 5 huizen. Omdat het keihard begon te regenen waren we genoodzaakt daar een tijdje te blijven en te zien hoe de inheemsen, die amper tot mijn schouders komen en geheel in het wit gekleed gaan, sjouwden met rotsblokken waar ze mee aan het bouwen waren. Flinke spierballen! Hierna zijn we een stuk gaan wandelen terug naar Minca.

 

 

We besloten ook nog een stuk het binnenland in te gaan en pakten een vlucht naar Medellín, een stad in de Andes met een populatie van 3 miljoen mensen. Hier was ik zelf eerder geweest en ik was toen erg onder de indruk van de geschiedenis en ontwikkelingen in de stad.

 

Medellin ligt op 1800 meter hoogte en de verschillende wijken zijn tegen de bergen aangegroeid. Deze wijken worden nu met kabelbanen en metro toegangkelijk gemaakt. Er vielen meer dan 46000 doden in deze stad als gevolg van het narco geweld. Daarnaast volnden er jaarlijks 2800 kidnappingen plaats... Brrrr.

Mijn ouders waren ook net begonnen met de serie Narcos op Netflix over het hele verhaal rondom Pablo Escobar, en ik dacht dat ze de walking tour van Medellín erg interessant zouden vinden. Op die manier gaat het toch allemaal meer leven en besef je op wat voor plek je eigenlijk bent.

De eerste tour die we deden ging naar Comuna 13, eens de meest gevaarlijke (sloppen)wijk van Medellín, die zelf al bekend stond als meest gevaarlijke stad ter wereld. Conflict tussen extreem rechts en extreem links, gevoed aan beide kanten door de drugswereld, hebben voor ontzettend veel geweld en slachtoffers gezorgd in de jaren 80. Na een militaire aanval op de wijk met een tank en twee gevechtsheli’s waarbij ook meerdere doden zijn gevallen, is het idee opgevat om meer verbinding tussen de mensen te creëren en ook tussen Comuna 13 en de rest van Medellín. Er zijn roltrappen gebouwd om makkelijker van punt A naar B te komen en ze zijn nog bezig met een officiële weg, zodat er bijvoorbeeld ook auto’s met spullen heenkunnen en ze niet meer zo geïsoleerd zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

Deze wijk is nu een touristische trekpleister, waar graffiti en hiphopmuziek uiting geven aan de hoop op een betere toekomst en de behoefte aan erkenning van gelijkheid van iedereen. Een inspirerende plek. Het zet je aan het denken over hoe dit soort initiatieven mogelijk ook op andere plekken in de wereld een verschil kunnen maken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Internationale kunstenaars plaatsen hun grafitti op diverse plekken in de wijk.

 

 

 

 

 

Over de stadstour die we in Medellín verder nog gedaan hebben kan ik alleen zeggen dat je die echt moet doen als je daar ooit een keer bent. Real City Tours, echt een heel erge aanrader.

 

 

 

                                    In het centrum van Medellin krioelt het van de mensen

 

 

 

 

 

 

 

In Medellín werden we gevideobeld door Fleur, die met haar vriend in Australië zat voor een maand, en die plotseling een ring om haar vinger had! De bruiloft laat nog even op zich wachten (2021), maar de voorpret begint al! Welkom bij de familie, Bob! :)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vol van alle indrukken pakten we de bus naar Jardín, een dorpje in de koffieregio. De rit er naartoe is al erg mooi, door de bergen met koffieplantages. Ontzettend groen in vergelijking met het toch drogere, ruwere landschap van omgeving Santa Marta. Jardín is een leuk dorp met allemaal gekleurde huisjes, en nog leuker omdat het allemaal in kerstsfeer was met ontelbaar gekleurde lampjes.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ze houden daar wel van kitsch! Weer een hele andere sfeer dan de drukke stad, al komen er ook veel locals naar Jardín als uitstapje. De helft van de mannen draagt typische colombiaanse hoeden en je ziet geregeld een soort trippelpaardjes langshuppelen, die schijnbaar daar vandaan komen.

 

 

 

 

 

 

Wij sliepen in een houten cabaña ongeveer een kwartier met de tuktuk de bergen in, ook weer een hele beleving.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In die regio kan je fantastisch mooi wandelen, al heb je ook hier last van die irritante zandvliegjes.. We hebben onder andere een koffieboerderij bezocht. Op hetzelfde stuk grond stond ook een rietsuikerfabriek die toevallig open was, dus die mochten we ook bezichtigen. Met gevaarlijke apparaten uit het jaar 0 (en zonder zorgverzekering of mogelijkheid tot een arbeidsongeschiktheidsuitkering) wordt het riet geperst in een machine waar makkelijk je hand of arm in kan worden meegetrokken en vervolgens wordt het sap in meerdere gigantische ronde pannen gekookt tot 500C. Daar staat iedereen ook gevaarlijk dichtbij, zonder bescherming. We kregen het hele proces uitgelegd en mochten natuurlijk ook proeven. Lekker! :)

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat de koffie betreft hebben we zelf ook mandjes met bonen volgeplukt en liet de eigenaar zien hoe alles werkt. Hij vertelde ook hoe bizar weinig de plukkers en boeren verdienen (de exacte bedragen weet ik niet meer) en dat het geld met fair trade eigenlijk vrijwel niet terecht komt waar zou moeten. Daar komt bij dat ivm klimaatverandering de boeren die wat lager zitten geen goede oogsten meer hebben en stuk voor stuk failliet gaan. Hij had het zelf goed voor elkaar met de combi koffie op 2000m hoog, tours geven aan rijke westerse toeristen en een airbnb beheren, maar velen die hij kent gebruiken het geld wat ze nog binnenkrijgen maar om een borrel naar binnen te gieten. Hmm.. Dan kijk je wel weer heel anders naar je dagelijkse bakkie..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Omdat wij zelf ook op de centjes moesten letten -hoewel lang niet zo heftig als zij natuurlijk- pakten we een bus in plaats van een vliegtuig terug naar de kust. Eerst 4u terug naar Medellín, toen een nachtbus van 14u naar Cartagena. De bussen in Colombia zijn vaak gelukkig vrij luxe en niet duur, al wist ik op een gegeven moment echt niet meer waar ik m’n benen moest laten!

 

                                               Drukte voor het nieuwjaar in de straten van Cartagena

Cartagena ligt aan de Caribische kust en is een drukbezochte bestemming vanwege haar mooie, oude, ommuurde centrum en kleurrijke gebouwen. Hier hoor je geregeld engels, duits, frans en nederlands, iets wat op de andere plekken eigenlijk vrij weinig voorkwam. We hadden een heerlijk hostel met klein zwembad, wat met de hitte erg welkom was. Cartagena heeft vooral de indruk gegeven van heel veel eettentjes en van feesten. Er rijden open feestbussen rond met live muziek waar mensen op de banken staan te dansen. Dat wilden wij ook meemaken! Dus op mijn laatste avond hebben zowel mijn ouders als ik mee lopen joelen, langslopende voetgangers voor “aburridos!!!” (saai!!!) uitgemaakt en op de banken gestaan met draaiende heupen! Superleuk! Mijn vader vatte direct het idee op om dit wekelijkse kost te maken; ik weet niet of mijn moeder het daarmee eens was, haha! Daarna zijn we nog naar een salsatent geweest waar mijn vader en ik even op een wat stijlvollere manier hebben geprobeerd met de heupen te bewegen. 

Op oudjaarsavond was het moment aangebroken om voor de komende tijd weer afscheid te nemen - slik. Zuid-Amerika voelt toch wel wat verder weg dan de Canaries ofzo.. Maar heel dankbaar dat ik deze tijd met hun heb kunnen doorbrengen! En een leuke bijkomstigheid was dat ik op de terugweg tijdens mijn overstap op Amsterdam het nieuwe jaar heb kunnen beginnen met een lunch met mijn tante en neef, die ik ook al een jaar niet meer gezien had!