Corona Blues.

De situatie eind april 2020: Diny zit in Nederland, en ik al ruim twee maanden op de boot in de prachtige Linton Bay in Panama. Overal road blocks, vliegvelden gesloten voor personen vervoer, beperkingen voor boodschappen, beperkingen om met de boot binnen Panama te reizen.

 

  

                                                   

 

 

               Trees van de Rebel ontwikkelt zich als kapster!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gelukkig zijn er voldoende mede ‘slachtoffers’, ontstaat er ruilhandel in boeken en films. Iedere boot die van binnen Panama hier aankomt gaat 14 dagen in quarantaine. Zeilers vanuit het buitenland hebben geen toegang. Op zich is het hier goed uit te houden. Er komt dagelijks een groentekar langs, en er is een restaurantje dat door de weeks open is.

 

 

 

‘s Avonds leg ik een kaartje bij medezeilers en heb ik een slachtoffer gevonden om dagelijks te badmintonnen, alleen de shuttle is op, kapot, dus wordt er een nieuwe gefabriceerd.

Uiteindelijk worden door Kees een stuk of vijf prototypen uit cola flesjes watten, kurk en kit. En... Het werkt ook nog!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                      Met Kees en Trees op de Rebel.

 

 

 

Mijn verjaardag vier ik zonder Diny, maar ik word verwend door de bemanning van de Rebel.

Kees en Trees zorgen voor een heerlijk ontbijt en versieren de boot met vlaggen en plaatsen een bericht op de locale facebookgroep zodat ik ook door anderen gefeliciteerd word.

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                             67 jaar: Appeltaart gemaakt!

                                    Dat missende puntje is de voorproef sessie.

 

 

 

Verder heerst er in de baai vooral gelatenheid. Niemand kan eigenlijk iets zinnigs zeggen over het verdere verloop. Ik vermaak me met wat klusjes en schilder wat bij elkaar.

 

Ayana (zo noem ik haar) op halve kalebas.

 

 

 

 

 

Alle plannen van iedereen kunnen in de prullenbak. We speculeren over een verloren seizoen. 

En dan...

Dan, een nieuw mailtje in m’n mailbox. Nederlandse ambassade. Er komt een  repatriëringsvlucht naar Nederland.

 

Onmiddellijk wordb ik overrompeld door twijfel. Op zich lig ik hier goed in de marina van Linton Bay in Panama. Corona is nog niet echt in mijn nabije omgeving aanwezig, alhoewel het aantal besmettingen in Kuna Yala (San Blas op 70 km) flink oploopt en er in Portobelo  op 15 km afstand waar een supermarkt is, ook al een geval is. De landelijke blokkades zorgen ervoor dat ik het marina-terrein vrijwel niet afkom.

Na twee maanden neemt de betovering van een mooie baai af en de nabijheid en belofte van San Blas op 40 mijl lijkt een werkelijkheid weg.

Het duurt al lang, te lang, en we zijn er nog niet. De stelligheid die ik aan het begin van deze Corona blokkade ervoer ‘ik blijf wel hier en wacht het wel af tot Diny weer hierheen kan komen en we de San Blas in kunnen gaan’ verliest langzaam zijn kracht. Wat te doen? Dagelijks heb ik contact met Diny die aangeeft dat het wel gaat, maar de ondertoon verandert. Af en toe worden we sentimenteler. Wat ook al niet helpt is dat er aardig wat rellen zijn ontstaan in Panama City. De armoede die zich door de lockdown verdiept knaagt hier aan de beschaving. Het aantal besmettingen loopt hier nog flink op. De top is niet bereikt. Het zeilseizoen lijkt voor dit jaar verspilt. De omliggende landen en bestemmingen zijn gesloten, of dicteren langdurige quarantaine.  Een groot probleem voor de boten die nog wel in het hurricane gebied liggen.

Voorlopig de boot hier maar op de kant?

Ik meld me vast aan voor de vlucht...

Met het aanmelden gaat er ook een ‘switch’ om in mijn hoofd. Was eerst Nederland ver weg in min hoofd en mijn gedachten gericht op de San Blas en onze reis verder, richt mijn gedachte zich nu meer op hereniging met Diny en een langer verblijf in Nederland. Het proces raakt in versnelling als ik te horen krijg dat ik in aanmerking kom voor een plaats op de vlucht naar Parijs. De zeilen gaan van de boot af en ik maak hem verder klaar om achter te laten. Ik maak afspraken met de jachthaven dat als het langer gaat duren hij op de kant kan worden gezet, want hoe lang dit gaat duren weet niemand.

Op naar Holland dus!

 

 

 

 

 

 

Kennelijk zit ik vanwege humanitaire redenen op deze vlucht waar overigens 800 mensen op hadden ingeschreven, 300 waren geselecteerd, en op het laatste moment maar 150 mee mochten. Op naar Parijs en dan met de trein naar Brussel, daar zal Diny op me wachten want de trein gaat die dag niet verder.

 

Aankomst in Brussel waar ik met de Thalys aankwam. Mondkapjes ‘all the way’.

 

Nu 14 dagen in quarantaine…. 

 

 Diny in het 'Tiny House' in Utrecht. Opschuiven! Ik kom er aan.

 

 

 

 

 

 

Van de Lock down in Panama naar de ‘intelligente lockdown’ in Nederland. 

?