We liggen in de baai van Carricou aan een mooring langs een onbewoond eilandje van zo’n 300 meter lang en maar 30 meter breed. Vlak langs ons duikt een pelikaan het water in en wordt door een stel kokmeeuwen belaagd. Het is een graad of 30 en ik zit in de kuip met een glas whisky. Ver boven ons de schaapjes wolken, de eerste ankerlichten van de mede- ankeraars gaan aan. De onze volgt. We zijn stil en genieten van wat er om ons heen gebeurt.
Nog geen uur geleden snorkelden we langs dit strand. Ik bevond me in een school van meer dan 1000 gewone witte vissen met grote ogen, hier en daar zie ik gestreepte vissen, paars blauwe op de grond verstoppen zich rond een steen. Het water was behaaglijk; ik schat zo’n 25 graden. Ik probeer de vissen te fotograferen en te filmen. Een wolk vissen is best indrukwekkend. Terwijl ik ze film beweeg ik plotseling mijn hand en ja, meer dan 1000 vissen schieten een stukje weg. Hoe communiceren ze dat zo snel? Ik roep Diny deze kant op om mee te genieten. Ook zij snorkelt in dit heldere water en had gehoopt dat ik haar riep voor een schildpad, maar dit is ook mooi. Het strand is wit, koraalsteentjes zitten tussen het zand. Even verder op staan de palmbomen te wuiven in de wind. Na het snorkelen zitten we gewoon in het witte zand wat op te drogen. De rust overheerst in het evenwicht van de natuur.
Sunday lazy afternoon met de druppels nog op de lens
Sandy beach Carriacou, ik lijk wel op mijn neef Gerrit...
We liggen tegen over Paradise Beach zo’n 500 meter weg aan de kust van Carriacou. Om ons heen zo’n 8 boten en naar even later blijkt duizenden sterren.
We zijn terug naar dit eiland omdat er in dit weekend een Maroon festival is. Dit festival herdenkt de roots van een deel van de bewoners, de roots uit Afrika van voorouders die in de slaventijd zijn meegevoerd. In die tijd ging het hier om suiker, nootmuskaat (meegebracht vanuit het verre oosten) en andere kruiden. Dat is ook de reden dat we hier terug zijn, we willen er een en ander van meemaken.
Muziek in de straten de dans van "love and Peace'
Vanmorgen nog beklom ik een berg op Union eiland dat 10 mijl noordelijker ligt. Dit hadden we de dag ervoor gedaan, maar omdat de foto’s verloren gingen en het uitzicht fenomenaal is ben ik opnieuw gegaan. Er staat een ruïne van een fort met nog twee kanonnen. Een romantisch plekje dat uitnodigt om er langer te blijven. Het oude fort is niet alleen romantisch, het is pittoresk, ik wil er eigenlijk niet weg en maak foto na foto.
Uitzicht vanuit Union Island op petit Martinique en Petit San Vincent.
Uitzicht vanuit Union Island naar Tobago Cays
Richting zuid zie ik het eiland Mayreau, en de Tabago Cays met daar achter nog Martinique. Meer naar het oosten ligt Petit Martinique, en Petit San Vincent.
We zijn hier gekomen vanuit Granada waar we in Prickley bay hebben gelegen.Een tocht van 75 mijl. We zijn erg vroeg vertrokken in het donker om toch in het licht aan te komen.
De eerste indruk daar was toch wel een beetje een tegenvaller. We komen aan in de baai waar al 100 boten liggen, terwijl we zijn vertrokken van een ankerplek met maar 4 zeiljachten.
In de baai is er een ‘netje’. Op de marifoon Ch 66 wordt iedere ochtend het nieuws gebracht over het weer, wat er te doen is vandaag, nieuwkomers worden verwelkomd, en tweede hands spullen geruild. We melden ons ook als nieuwkomer en worden van harte welkom geheten. Er wordt gretig gebruik gemaakt van de info. Lokale leveranciers prijzen hun spullen en waren aan, de film wordt aangekondigd, het dansfeest, de yoga, en…. De Hash! Ja er wordt hier gehashed. En we melden ons aan om dit evenement niet te missen.
De HHH van Granada: mijn verjaardagsmaal Diny geniet volop: OnOn!
En dan worden we opgehaald door ‘Shademan’ (hash handle) en gaan naar het noorden van het eiland om aan de Hash mee te doen. Wat is dat ongelooflijk leuk! Aangekomen op de plaats van vertrek (een kerkhof) staat de muziek al hard en staan er een paar Rastafari te dansen of er geen ellende in de wereld is. De BBQ wordt opgestookt, en de Hashmaster geeft de beginrichting aan. Op weg dus.
Ik heb er direct zin in, en ondanks dat ik met Diny heb afgesproken niet de ‘run’, maar de ‘walk’ te doen, kan ik me nauwelijks beheersen en ren ik achter de meute aan. OnOn! Zo leer je een deel van het eiland kennen. We lopen/rennen door gehuchten, langs de kust met uitzicht op Carriacou en vele andere eilanden, tussen de koeien en geiten door tot aan de finish waar het koude bier wacht.
Het busjes systeem dat we op Tobago hadden leren kennen werkt ook hier. Er wordt naar je getoeterd, je houdt je hand op en voor een euro wordt je meegenomen totdat je uitstapt. Onderweg worden je oren doorgeblazen door de veel te hard staande muziek. Deze busjes zijn echt een gevaar op de weg. Ze rijden onaangekondigd weg, stoppen zomaar, slaan links en rechts af als ze een klant denken te zien, en wijken van de route af als ze dat uitkomt, of als er een opstopping staat. Zo komen we in de hoofdstad Sint George, aan een mooie baai gelegen op een 8 km afstand. Het leven bruist hier, maar wel op z’n Afrikaans (beter kan ik het niet beschrijven) Mooie jachten afgewisseld met oude verroeste zooi, mooie haven gezichten met vuilnis en plastic afval er gratis bij, een volle markt met meerdere reggae’s liedjes door elkaar, en op volle sterkte. Een politie agente geeft met witte handschoenen en strakke bewegingen aan wie er deze keer mag rijden over een veel te smal kruispunt. Veel gebouwen zijn sloopwaardig, staan leeg en vervallen in en rond het centrum. De markt is levendig, en we worden aangesproken om kruiden en souvenirs te kopen. Een gesprekje met een van de marktvrouwen levert een speciaal gevuld oud cola flesje op dat zij naar eigen recept met geselecteerde kruiden gevuld heeft. Ik ruik eraan en koop het. ‘Reken maar dat je bij Agnes terugkomt’ roept ze me na. Overtuigd van haar super recept.
Doorgang bij Tobago Cays, je ziet de ondiepte
Een zeester laat zich gemakkelijker fotograferen dan een schildpad. (Leatherback schildpad)
Tobago Cays: We liggen aan dit strand, maar het is erg onconfortabel ivm harde wind en constracte deining.
'Skipper, tonight we have a Lobster BBQ on the beach. Do you come?' Nou wat denk je?
In Union hebben we ons aan een mooring vastgemaakt. Het rif is zo dichtbij dat ik een lange ankerketting niet aandurf.
Inspectie van ons onderwaterschip door locale specialisten Ze hebben wel wat aangroei gevonden maar we komen nog door de APK!
Onverwachts blijkt dat ook mijn polo als schutkleur kan dienen.
Het vlees uit deze prachtige schelpen wordt gegeten. De schelpen op de grote hoop.
Cacaovrucht: konon uit 1613
Bomen aan zee overwoekerd met rode slierten doet spookachtig aan.
De baai in Carriacou.
Op Carriacou voelen we ons meteen thuis. De baai is open naar de zee en er liggen toch wel een 50 boten. Wat is het dat een eiland je geeft dat je er meteen thuis voelt? Het is een simpele baai met een paar in elkaar getimmerde bars en restaurantjes. Er is een strandje waar de dingy landt en een paar vervallen steigers waar een hoop scherpe punten zitten en dus niet uitnodigend werken. Er liggen nog verlaten dingys op het strand. Lek en niet opgeruimd. Toch is het er fijn, relaxed, vriendelijk, en ‘welcoming’. Een redelijk gevulde supermarkt en een wasserette maken het af. We luieren er wat rond en doen mee aan de aquarobic en yoga.
We zijn inmiddels voor de derde keer hier terug. Dit wordt onze vertrek haven naar Bonaire.
Traag tempo. Landing bij de Lambi Queen
Nog steeds bewoond...
Zo kan je ook ontvangen worden.
Het voetbal is overal te zien!
Niet alleen is de spreektaal is verschoven naar een onverstaandbaar engels, maar ook de schrijftaal is zich aan het aanpassen: Wid it in plaats van With it.
Het gaat ons dus goed af. Heel goed. Het trage tempo dat bij deze temperaturen past en dat hier onder de zon gebezigd wordt gaat ook onder ons vel zitten. Het is een lekker gevoel. Geen haast, geen zorgen, en verdere reis-beslissingen nog even uitstellen. Zo lang het nog kan want het hurricane seizoen zit er aan te komen en dan willen we in Curacao zijn.
Voor de zeilers onder ons een paar afdrukken van OpenCPN
Bij het bestuderen van de route valt op dat er bij ‘Kick ‘m Jenny’ een cirkel in de kaart staat, en bij nader onderzoek ligt hier een actieve vulkaan onder water. 1.5 mijl verboden gebied omdat hij nu rustig is, en 5 mijl als er activiteit gemonitord wordt. Oeps, daar ligt wel onze route doorheen. We besluiten ‘bovenlangs’ te gaan. De af te leggen afstand is maar zo’n 40 mijl, en flink aan de wind. Zoveel aan de wind dat, ondanks onze poging om bovenlangs te gaan, het niet lukt en we er dwars overheen varen. Gelukkig ontdekken we geen bubbels in het zeewater…
In Carriacou bezoeken we Tyrel Bay. Goed beschut, maar ook met een paar ondieptes erin waar je zelfs met de dingy niet over kunt. We voelen ons hier direct thuis, maar dat hadden we boven al omschreven.
Vanuit Carriacou zeilen we verder naar Union Island waar we ankeren vlak voor het centrum achter een prachtig rif met alle kleuren blauw erin die je je voor kunt stellen. Wel oppassen hier want je zit zo aan de grond. Later weer terug voor het Maroon festival op Carriacou, daarna naar Tobago Cays waar we net achter het ‘horse shoe reef’ liggen.
Overzicht van Mayreau, de Tobago Cays en het 'horse shoe reef' Voorzichtig navigeren.
Vol in de wind maar prachtig. Navigeren hier geeft een apart gevoel. Alhoewel de pilot hadden gelezen en het advies daarin opgevolgd vaar je toch naar je gevoel soms te dicht bij de ondieptes. Door een kanaaltje van 20 meter breed waar ook nog boten voor anker liggen. Maar de beloning is groot. Veel schildpadden rond de boot. Het lastige alleen met deze dieren is dat je heel moeilijk te fotograferen zijn. We hebben tientallen foto’s met alleen een vlek erop waar nog een schaduw van de schildpad op te zien is…
Ondertussen gaan we onze reis naar Bonaire voorbereiden. 400 mijl te gaan en zoals eerder geschreven slaan we Los Roques over vanwege de politieke ellende in Venuzela. Op het nieuws lijkt een en ander te escaleren. Hoe ver moeten we uit de kust van Venezuela verwijderd blijven? Eigenlijk gaat deze trip geheel langs hun kust…
