Home
De Dayak
De bemanning
Het plan
Reisverslagen
Naar Oostende
Frankrijk
Golf van Biskaje
Spanje
Portugal
Portugese kust
Port. kust vervolg
Port. kust 3
Andalusie Spanje
Marokko Rabat
Oversteek >Lanzarote
Canarische eilanden
Kaapverdie
Oversteek Suriname
Indrukken Suriname
Op naar Tobago
Caribbean
ABC eilanden
Aruba Colombia
Colombia
Colombia- Panama
Panama
Corona blues
Herstart?
Girls talk
Notities
Fotoalbum
Waar zijn we nu?
Gastenboek
Links
Contact
Mail adres opgeven?

De tocht naar Portugal start weer op de motor. Er staat een magere windkracht 3 vanuit het noorden. Met deze wind mee maakt de Dayak geen voortgang op de zeilen. Toch heb ik het grootzeil opgezet omdat in deze streken de wind vaak rond het middaguur oppikt tot Bf 5-6. Het is weinig comfortabel omdat de swell ons scheepje doet rollen. We hadden de bulletalie voorbereid, maar het zeil klappert aan alle kanten, en rukt aan de lijnen en katrollen op een manier waar we niet vrolijk van worden. Ik worstel met de zeilsetting. Van wijd uitgevierd grootzeil, naar strak in het midden doorgezet. Het helpt allemaal niet. Toch zien we in de loop van de dag de windkracht wat toenemen, en pas het laatste stukje, als we er bijna zijn, is er wind voldoende.

 

                                            Navtex bericht: Dode walvis op drift.... Opletten!

 

De aanloop naar de haven van Viana do Castelo is er een die goed moet worden voorbereid. De pilot waarschuwt voor de vele ondieptes, wrakken, en verschuivende zandbanken. Dit, met een uitgaande stroom van de rivier de Lima, maakt het tricky. Het lukt ons echter prima, en de havenmeester Carlos draait even later de brug naar de jachthaven open.  Carlos is een man die duidelijk houdt van deze plaats. Hij laat me, tijdens het inchecken, op het computerscherm de hoogtepunten van het stadje zien, en dat zijn er veel. Vol enthousiasme vertelt hij over de brug, het plein van de stad, de kerk boven op de berg, en de vele andere plekken van het stadje.

Het blijkt in de dagen erna dat niets ervan is overdreven. Dit is een stadje om van te houden. De brede boulevard met de eeuwenoude bomen die een parkje vormen langs het havenfront, de nauwe straatjes van het centrum met typische tegeltjes en balkonnetjes, het mooie plein met daaraan de prachtige kerk, het goudmuseum, de terrasjes, enzovoort. Hier word je blij van! Viana de Castelo was vroeger een rijk handels centrum met banden van Brazilië tot aan New Foundland.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De oude rijkdom straalt nog af van alles wat je om je heen ziet. Ook zien we het verval van gebouwen die al jaren leeg staan en waarvoor kennelijk geen liefhebbers meer te vinden zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Met de Particular (soort treintje dat omhoog klimt) laten we ons naar de kerk bovenop de berg vervoeren. We hadden deze imposante kerk al vanuit zee gezien, maar nu staan we er. Binnen in de kerk zijn we getuige van een doopplechtigheid. Maria Martha (baby) wordt door de trotse ouders voorgedragen om gedoopt te worden. Alle deelnemers hebben zich voor deze plechtigheid in de mooiste pakken en jurken gestoken, en de blijdschap straalt van hun gezichten. De baby klapt vrolijk in de handjes. Een levendige dienst, waar we natuurlijk niets van verstaan, maar waarvan we merken hoe deze gewaardeerd wordt door de aanwezigen. Wij doen een beetje stuntelig mee door op te gaan staan als de anderen het ook doen, en vergeten niet te gaan zitten met de rest. Felicitaties volgen elkaar op op de eerste rijen van de kerk. Blije gezichten, zoenen, kushandjes. Voor ons een voorrecht dit mee te mogen maken. Het geloof zit nog zo diep in deze mensen. Als we weer buitenkomen regent het, en snellen we ons naar de ‘Particular’ om af te dalen

 

                                          Het gezellige Viana de Castelo

Met de bus bezoeken we Ponte de Lima, het oudste stadje in Portugal dat zijn oorsprong heeft in de Romeinse tijd, zo’n 25 kilometer de rivier op.

Ook dit is weer de moeite waard. Weliswaar behoorlijk toeristisch, maar dat heeft een goede reden. Ook hier wandelen we rond, zien de kerken van binnen en buiten, genieten van de nauwe straatjes en de aangelegde tuinen langs de rivier.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We zien winkeltjes die voor ons gevoel niet meer van deze tijd zijn. Variërend van winkels van het type Malle Pietje, de winkel van Sinkel, tot en met slagers en groentewinkels waar de waar net zo oud is als de slager of de groenteboerin zelf. De oudheid straalt er van af. Net zoals van de uitgestalde knoflook, hangende worsten, hammen, en dergelijke.

 

                                                   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We zwaaien Carlos de volgende dag uit en varen in de ochtend zon de haven uit op weg naar Porto. Het is opnieuw licht weer en we stellen de autopilot in.

Bij het uitvaren van de haven zien we hier en daar mistbanken liggen, en binnen de kortste keren zitten we opnieuw in de dichte mist.

 

 

Soms honderd meter zicht, soms lijkt het alsof we niet verder zien dan het voordek… Met anderhalve meter swell, en zonder wind, rollen we rond de 50 meter dieptelijn naar Porto toe. Lang leven de plotter en de AIS! Zonder dit gereedschap zou dit een onmogelijke tocht zijn.

Porto

We varen de haven van Porto binnen zonder zicht. Pas als we de kade muur op zo’n 30 meter benaderen kunnen we deze vaag onderscheiden. We staan beiden op de uitkijk en proberen de boeien te onderscheiden die hier toch echt zouden moeten liggen. En, ja! Daar is de groene! We roepen de jachthaven op die op een afstand van 100 meter zou moeten liggen, maar die toch echt niet te zien is. Geen respons. Omdat de vloedstroom on de rivier op duwt, gaan we het toch maar proberen. Het rare fenomeen doet zich voor dat de mist zich op de noordoever lijkt op te lossen, maar op de zuidoever, waar we moeten zijn, nog niet. Ook hier helpt de plotter ons weer om perfect de ingang te vinden. Op zo’n 20-30 meter afstand doemt deze zich voor ons op en vinden we onze weg. De havenmeester vraagt ons op de marifoon nog even buiten te wachten, maar daar luister ik niet naar. Ik ben al blij het gevonden te hebben! Gelukkig komt hij in een bootje aangevaren en wijst ons snel een plekje.

  

De mist is hier een gewoon fenomeen, alhoewel deze in de middag op zou moeten lossen. We zien delen van de brug in de zon, de rest in de mist.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verder gaan we Porto verkennen. Deze stad verdient een plaats op de werelderfgoedlijst, als hij er al niet op staat.

De Ponte Luis (stalen brug over de vallei ontworpen door een leerling van Eifel), het visite kaartje van Porto is inderdaad indrukwekkend, maar dat is lang niet het enige. De stad is tegen de wanden van de riviervallei gebouwd.

 

 

 

 

 

 

 

We kunnen het niet laten. Toch  ff een selfie!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                    Een blik op Porto vanaf de zuidkant met de rivier de Douro

Veel pracht en praal in de kerken, Roccoco stijl overal (veel krullend houtsnijwerk, en dan nog verguld).

En natuurlijk de glazuren tegels (soort Delftsblauwe tegels), waarvan vele met mooie taferelen erop geschilderd, zijn in overdaad aanwezig. Tegen gevels, binnen en buiten, in de kerken, kastelen, de (gemeente) huizen, kloosters, universiteit,  archieven, enzovoort. Dit gecombineerd met ontwerpen waarvan sommige al uit de 14de eeuw dateren.

 

 

De nauwe straatjes in het oude centrum, prachtige uitzichten, terrasjes overal, en dit alles aan een levendige rivier. Kortom alleszins de moeite waard.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                           Kerkschatten.

 

 

 

 

 

 

 

Een indruk van de vergaderzaal van het oude klooster. Beneden in de kelders liggen de deelnemers begraven...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We blijven hier dan ook langer, ondanks dat we de herfst af en toe aan voelen komen.

 

Dat er nog veel armoede is in Portugal wordt onderstreept als we bij de jachthaven de vrouwen de was zien doen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                        Het resultaat.........

 

Op de blogs van onze medevertrekkers zien we dat die eigenlijk allemaal al veel zuidelijker zijn. Al voorbij Lissabon en verder. We lezen dat ze elkaar op zoeken voor een biertje aan boord en hun ervaringen delen. Soms voelen we ons een beetje de bezemwagen en vragen ons af of we nog wel op tijd in Sevilla kunnen zijn, of dat het daar al te koud wordt.

Van Porto zeilen we naar Figueira da Foz, een tocht van 63 mijl, dus vroeg uit bed. Het is zonnig bij vertrek en we hebben er zin in. Toch wordt het geen lekkere zeiltocht. We hebben de wind pal van achter, en de swell van schuin achter. Dit betekent dat de boot veel rolt, en dat de motor moet bijstaan. Dit omdat we een grote afstand af willen leggen, en de aankomst voor donker moet (staat aangeraden in de pilot). Daarom willen we toch wel 5-6 knopen snelheid halen. Voor onze boot hebben we dan 20 knopen wind nodig om dat zeilend te kunnen doen zonder hulp van de motor, en de wind van schuin achter, niet van recht achter. Pas als we de laatste 5 mijl inzetten en de koers verleggen om een schiereiland te ronden neemt de wind enorm toe tot 35 knopen. In dit zelfde stuk neemt de diepte flink af en er ontstaan recht opstaande golven. We komen uit het noorden maar moeten deze haven aanlopen vanuit het zuiden. Uit de verhalen van vroegere zeilverslagen weet ik dat het hier kan spoken, en ook de pilot is er duidelijk over. Deze haven niet aanlopen in hevige swell of dito wind uit het westen. Ik zit inmiddels aangelijnd in de kuip en Diny verschuilt zich binnen als die vervelende golven dwars inkomen en hun spetters over de boot slaan. Ik verschuil me deels onder de sprayhood. Het geheel duurt maar een 10 minuten voordat we tussen de pieren de rust vinden van vlak water. De jachthaven is vlakbij en al snel liggen we vast aan de steiger terwijl de wind nog door het want giert.

Het rare is dat de wind daarna in no-time gaat liggen of er niets aan de hand is…

De volgende dag is het volop zonneschijn, en we besluiten met de trein naar Coimbra te gaan. Deze stad, al door de Romeinen gesticht, is in de vorige eeuw de hoofdstad van Portugal geweest en heeft de oudste universiteit van het land naast veel andere oudheid. Het gezellige centrum is boeiend en we genieten van de opgelopen temperatuur. (32 graden!) De universiteit staat op de lijst van Unesco als wereld erfgoed. We kijken er onze ogen uit. De oude bibliotheek doet je geheel versteld staan. Zou zo in een Harry Potter film kunnen, verdiepingen oude boeken in prachtige zalen met meubilair van notenhout en leer, oude schilderijen aan de muren. En natuurlijk de tegeltjes. Deze keer, in de wapenzaal, geïnspireerd op Nederlandse taferelen. De aanwezige boeken getuigen van eeuwenlange academische opgebouwde kennis op alle terreinen. We zien o.a. wetenschappelijke boeken en notities van studenten uit 1541! Ze zouden eens moeten weten hoe het nu in 2017 gaat! Deze statige zaal, de overvloed aan boeken, ik probeer het in te ademen, voel de geschiedenis om me heen en neem het in me op voor zover als dat kan. Helaas mogen we geen foto’s maken.

Studenten in statig zwart gekleed wisselen anderen af die er moderner bijlopen.

De heren in een zwart pak met een zwarte cape over de schouder, de dames, korte zwarte rok met witte blouse en zwarte stropdas, zwarte panty’s en dito schoenen met ook de zwarte cape over de schouder. Er is in een van de collegezalen iemand zijn afstudeeropdracht aan het verdedigen tegen een forum van professoren die ook geheel traditioneel gekleed zijn. Alles ademt traditie. Het is indrukwekkend. Wat een voorrecht om hier te mogen studeren!

 

We zoeken een terrasje op en trakteren onszelf op een ijskoude sangria en een biertje voordat we de trein weer opzoeken.

  

bemanningdayak@gmail.com