We besluiten ons verblijf in de lagune van Alvor met een BBQ op het strand met  de bemanning van de Zeester, de Heavy Metal, en de Sun Ra. Ook schuiven er nog een paar net aangekomen Nederlanders aan. Het wordt heel gezellig en we delen onze verdere plannen.

 

 

 

 

De Heavy Metal heeft besloten dat ze toch maar naar de Canarische eilanden vertrekken ondanks dat er vrijwel geen wind staat. Ze hebben lang genoeg gewacht op wind en gokken het erop dat ze onderweg wel wat wind vinden. Ze geven aan dat bij hun de motor pas onder de 2 knopen voortgang wordt gestart. Ik doe dat zelf al onder de 4 als we lange afstanden varen. We spreken af ze te volgen op de SSB radio, elke avond om 18.00 uur UTC is er een netje van Nederlandse boten die op zee zijn. Ook de Zeester vertrekt al snel met dezelfde bestemming en de Sun Ra geeft aan dat zij ook de zelfde eilanden aan gaan doen en Madeira maar laten liggen. Ze hebben allemaal het plan om over te steken naar de Carieb en hebben dus meer haast dan wij.

 

 

 

                                                       Foto: de baai bij Alvor tijdens een wandeling

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          Alvor dorp bij de haven                                                                              Stille straatjes net voorbij het centrum

 

Uit de baai van Alvor varen wij naar Portimao. Een afstand van een paar mijl die we over een hobbelig zeetje afleggen.

In de haveningang komen we de Yana tegen. Medevertrekkers op een trimaran. Zij liggen er op wind te wachten om de oversteek naar de Canarische eilanden te maken. Hun boot is uitgerust met een buitenboordmotor, die gebruikt, in verhouding met een diesel, zo veel benzine dat zij het er niet op kunnen gokken om halverwege zonder wind te zitten. Een oversteek vanaf hier naar de Canarische eilanden is +/- 700 mijl en duurt dus minimaal 5 dagen als je een goede snelheid kunt houden.

                Portimao: het ford bij de ingang

Na 24 uur horen we over de SSB dat van de Heavy Metal de elektrische stuurautomaat stuk is en dat er te weinig wind staat voor de windvaan. Dat wordt dus 24 uur /dag met de hand sturen als er geen wind komt. Ze overwegen tevens niet om terug te keren voor een reparatie. Op dat moment is er vrijwel geen wind en maken ze 2,5 mijl per uur, dat schiet dus niet echt op.

Van Portimao hadden we gehoord dat het er mooier zou zijn dan Lagos en, dat er frikadellen en kroketten te koop zijn! Ik kan me nog herinneren dat ik dat al eens van Spanje gehoord had en er toen bij dacht ‘moet dat nou?’, maar nu kijk ik er geheel anders tegen aan. Verder wordt het tijd om een was te doen, en we besluiten dan ook om de jachthaven aan te doen i.p.v. te ankeren. We hebben bovendien nog een kortingskaart en betalen nog geen 10 euro per nacht.

De boulevard is erg toeristisch maar ook gezellig. Vele barretjes en winkels die allemaal hetzelfde verkopen. Petjes, T-shirts, wat kurken prullaria en zwemspulletjes. Er zit vrijwel niets origineels tussen.

We besluiten om het er van te nemen hier en genieten o.a. van een ligbed bij een prachtig zwembad aan het havenhoofd, bezoeken de bar met de frikadellen en wandelen over de boulevard. Doen de was en rusten lekker uit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hoe blij kun je zijn met een frikandel speciaal en een kroket!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na drie dagen houden we het voor gezien en vertrekken richting Vilamoura dat op 20 mijl afstand ligt. Een mooie tussenstop op weg naar het waddengebied van Faro en Olhao. We slaan Albufeira over. Hier zijn meer steden die met het woord ‘Al’ beginnen, dit is nog een overblijfsel van de Moorse overheersing.

Onderweg, over de marifoon volgen we een stuk communicatie over een ‘man-overboord’ situatie. Na uren wordt de persoon gevonden door een schip dat helpt zoeken, maar het was te laat. De persoon was reeds overleden. We worden er stil van. Het is toch een rustige zee geweest? Waar bleef nou de helikopter van de reddingsdienst? Wie stelt er nu eigenlijk de dood vast, is hij niet alleen maar onderkoeld? Hoort hier geen politieonderzoek bij? Er wordt aan de rondvarende schepen om een body bag gevraagd en aan het schip dat hem vermist wordt gevraagd hem weer aan boord te nemen. Brrr…

Vilamoura is een modernere stad dan de andere en er is een hele grote Marina waarin heel veel duur plastic drijft. Van die boten waar je alleen als je jong en mooi bent op het dek in bikini mag liggen. Wij krijgen een plekje toegewezen en liggen midden in een havenkom die omgeven is door restaurantjes, barretjes, Oester en Champagne lounge bar, enz. Niet echt een plek die ons bevalt, maar we moeten het er mee doen. (it is a bad job, but somebody got to do it!) We liggen hier tevens langer dan gedacht, want ja, er komt wat wind, maar wel precies uit de verkeerde hoek. Bovendien is de ingang van de volgende haven zo smal en ondiep dat we die alleen bij daglicht en bij opkomend tij willen bevaren, en die tijden komen erg ongunstig uit. We hebben geen haast en besteden een dagje door met de bus naar Faro te gaan.

                                                                     Faro: straatbeeld

Een leuk stadje met ook weer oudheid die eeuwen terug gaat. Een ommuurde oude stad, kerken en musea, een knokkelkerk, etc. Portugal zit er helemaal vol mee, en ik raak er een beetje overvol van.

 

 

 

We bezoeken een guitaar demonstratie en leren het verschil tussen de Saudada en de Fado.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

        Foto: Hier in Faro, maar op veel meer plekken wordt verslag gedaan van het verdrijven van de Mooren in 1497.

Diny en ik hebben regelmatig de discussie in welke haven nou ook weer wat was, of wie we waar ontmoet hebben, en je merkt dat er een overflow aan gegevens in ons hoofd zit. Gelukkig schrijven we dit logboek want anders zouden we het al niet meet weten. Misschien moeten we iets minder snel reizen en het nog beter tot ons door laten dringen. Aan boord doen we al zeker rustig aan. We hebben internet radio, en volgen de discussies op radio 1 bij het ontbijt, horen Max Verstappen zijn overwinning in Mexico, kijken een DVDtje op onze boord TV, en vragen ons af wat nu weer te eten. Heerlijk burgerlijk en relaxed.

Waar we ons wel heel bewust van zijn is dat het in Nederland herfst is, en dat we hier nog in het zonnetje lopen. De Algarve is mooi en het is heerlijk vertoeven. We zien overal overwinteraars, in appartementen, campers en ook in de boten om ons heen, vooral Engelsen

Spanje is nog twee stops weg. Mochten we slecht weer krijgen voor langere tijd zijn we vanaf onze huidige locatie in 48 uur in Rabat! Een gevoel dat ook rust geeft.

Onze tussenstop bij Isla Culatra is bijzonder. De toegang van dat stukje waddengebied staat in de Pilot omschreven met verschillende waarschuwingen. De nauwe toegang tussen pieren waar erg veel stroom staat. Het hele gebied heeft maar 1 grotere en een aantal kleine toegangen om eb en vloed door te laten. Daarom komen stroomsnelheden van 7 knopen (na regenval) tussen de pieren voor en dat is nou net de maximum snelheid van onze boot. Bij de ingang staan ook de zogenaamde Eddy’s, wervelingen met opstaande golven.(lijkt op draaikolken) Ook staat vermeld dat de boeien nog al eens verplaatst zijn of niet op hun plaats liggen. Daarnaast nog brekers bij de aanloop. Kortom nauwkeurige planning en navigatie zijn de voorwaarden om hier binnen te lopen.

 

 

 

 

We lopen aan na half hoogwater, worden in de ingang wat door elkaar geschud, maar lopen snel en veilig binnen.

Op de foto zie je de Eddies als kleine rimpelingen, ons vertrek zag er heel anders uit, maar toen hadden we geen tijd om foto's te maken.

 

 

 

 

 

 

 

Aan dit waddengebied liggen ook de stadjes Faro en Olhao. Naar Faro waren we al met de bus geweest vanaf Vilamoura.We ankeren in 5 meter diep water met zon 30 meter ketting. Het anker pakt goed en dat blijkt later ook echt noodzakelijk.

Met de bijboot naar het dorp Culatra. Een vissersdorp waar de straatjes van gewoon zand zijn. Er zijn geen auto’s, maar wel een paar eettentjes. We struinen over het strand waar de vissers hun spullen hebben staan, door het dorpje, het aanwezige winkeltje, en lopen over een planken pad naar het strand aan de oceaan kant. Dit is echt leuk! Het doet me in zekere zin denken aan de San Blas eilanden bij Panama waar ik ooit met Pieter en Monique ben geweest. Aan het eind van een straatje kijk je weer naar het blauw van de zee.

 

 

                    Foto: De vissers op het strand zijn bezig met hun netten, hun spullen staan op het strand.

 

 

             Foto: deze vlaggen zien we vaak terug op zee boven netten of kreeftpotten

 

  Foto: de hoofdstraat / Sfeerbeeld in het dorp. 

 

                                                             Foto: De delta achter het dorp naar zee.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                     Foto: Culatra dorp 

                                                     Foto: Diny vindt het hier helemaal te gek!

 

  

In de plaatselijke winkel  

 

 

 

 

                        Foto: Slecht weer opkomst op onze ankerplek.

 

                                                                                                Foto: Slecht weer aangekomen met Bf 7 en meer! 

We wisten dat er wat slechter weer op komst was, en dat is het nooit leuk om voor anker te liggen. Deze keer kreeg het een extra negatief tintje. Tijdens deze bui (foto) liep de windkracht op tot windkracht 7. Het anker hield goed, en we voelden ons veilig genoeg om naar bed te gaan. Onze boot zwaaide achter het anker, maar het houdt al de hele dag. We zetten het anker alarm (App Drag Queen) en gaan slapen. Nou valt dat niet mee in een bewegend bed met allerlei geluidjes van bijboot, stagen, lijnen, enz. Na een half uurtje horen we een vreemd geluid. Het anker alarm? Nee. Wat dan? Er uit dus!!!

Het blijkt dat onze buurman op een toeter staat de blazen, en we kijken om ons heen. Een Amerikaans jacht is losgeslagen en komt recht op ons af. Hun anker blijft krabben. Ik pak de zaklantaarn en de hashhoorn (oude trompet) en begin zoveel mogelijk lawaai te maken om de betreffende buren wakker te maken. Diny pakt inmiddels een flinke stootwil want een aanvaring is niet te vermijden. Snel het zonnepaneel inklappen, want dat gaat afbreken als we hier niet snel genoeg handelen. Ik ben bang dat de op drift geraakte boot ook ons anker uit de grond trekt, maar we hebben geluk bij een ongeluk. Ons anker houdt!

Gelukkig worden de onfortuinlijke buren wakker en laten zich zien en vragen zich af wie er nu aan het krabben is. We kunnen met de stootwil de schade beperken en laten het schip verder afzakken en zien dat ze zo’n 50 meter verder de zaak onder controle krijgen. De windmeter staat op Bf 7 en ik besluit zelf maar ankerwacht te houden door buiten te blijven om te zien wie er nog meer op ons af komt. Gelukkig verloopt de nacht verder zonder incidenten, maar de wind neemt om half 4 wat af en ik ga dan toch maar even naar bed.

De volgende ochtend begint het toch weer harder te waaien Geen weer dus om met ons bijbootje naar de kant en uit eten te gaan.  We blijven de hele dag aan boord. Jammer want we wilden er zo graag nog een keer naar toe. (we hadden ons er een dinertje beloofd)

We zien ook dat er nog meer slecht weer aankomt en we besluiten snel door te gaan naar de rivier waar Spanje en Portugal samen komen, de Rio Guadiana en wel naar het Portugese plaatsje Vila Real de Santo Antonio.

                                                Foto: Anker op met de eerste zonnestralen

’s Ochtends vroeg halen we het anker op om het slechte weer voor te zijn. Het uitvaren is nog even spannend omdat er staande golven in de ingang staan. Spannend, maar snel zijn we er door en met wind van opzij varen we op rompsnelheid over de zee op weg naar onze laatste Portugese haven voordat we Zuid-Spanje invaren.