Door Peter Blokpoel:

De uitnodiging om op te stappen.

Via een gemeenschappelijke kennis ben ik in contact gekomen met Diny en Marten. Zij waren op zoek naar een opstapper voor het traject Canarische Eilanden naar Kaapverdië. In april hebben wij elkaar ontmoet in Enkhuizen. Tijdens een etentje hebben we over en weer onze motivatie en verwachtingen uitgesproken en het voelde eigenlijk meteen goed. Afgesproken dat we elkaar op de hoogte zouden houden van planning en uiteindelijk werd een datum afgesproken. Vlucht naar Tenerife geboekt voor 11 november waar vandaan rond 15 november vertrokken zou worden. Althans ….dat was de planning. Alleen planningen worden gemaakt om aan te passen heb ik in het verleden geleerd, zo ook nu.

Verschillende mensen hebben verschillende wensen. Eén van de wensen van een aantal medevertrekkers was om als groep boten te vertrekken. O jee dacht ik, hoe zal dat gaan, ik was dat immers niet gewend. Eindeloze discussies over weermodellen, wachten op elkaar. Daartegenover stond wel een extra lange vakantie voor mij van 11 dagen (het weer was ook gewoon niet goed genoeg). Ik heb het heerlijk gehad op Tenerife, gezellige mensen, mooie trip naar de Teide gemaakt en het eiland door gecruised met een huurauto. De beide voetbalwedstrijden die we samen hebben kunnen zien van het Nederlands elftal hielpen ook mee !!

Het was fijn om betrokken te worden bij de voorbereidingen en te kunnen helpen bij de laatste klusjes om de Dayak gereed te maken voor vertrek.

Als ex zeevarende en na een aantal lange zeilreizen was de verwachtte zeiltijd van 7 dagen voor mij niet zo bijzonder. Ik geniet van de routine op zee, de wachten, het warme weer en de zee zelf. Maar elke reis kent zo zijn hoogtepunten en minder leuke momenten. Als ik dan toch één dingetje noem dan is dat het slapen in de voorhut. Het schip slingerde redelijk op de achterop lopende deining van geschat 3,5 mtr. Doordat er een tweede deining doorheen liep werden we elke paar minuten flink door elkaar geschud. Op mijn slaapplek voelde ik mij net zo’n balletje uit de loterijtrommel. Op naar de bank in de salon dus waar we afwisselend hebben geslapen. Marten had duidelijk méér last van de herrie uit de kastjes dan ik J.  

Uiteindelijk heeft de reis voor mij alleen maar hoogtepunten gekend. Allereerst de sfeer aan boord, heel fijn, relaxed, positief en tolerant.

Een mooi moment was de vangst van een prachtige vis met onze heel eenvoudige uitrusting. Elastiek, ca 40 mtr visdraad en haak, voila! Een mooi formaat MahiMahi, zo uit zee in de pan. Diny had wat moeite met het bloedbad maar de vis smaakte haar ook goed en werd NIET duur betaald. We hebben daarna nog een keer beet gehad en dat was een groot monster, Marten dacht aan een zwaardvis van zeker 1,5 mtr. Het was maar goed dat die de draad kapot beet want zoiets wil je niet aan dek hebben, ik in ieder geval niet. Het blijft een onderwerp van sterke verhalen.

Ook het verwisselen van de courtesy vlaggen zal ik niet gauw vergeten.

De Spaanse vlag, niet meer dan een versleten onderbroek, naar beneden. En de Kaapverdische vlag, ca 48 uur voor aankomst naar boven. Je moet er eigenlijk bij zijn geweest.

Samen naar muziek luisteren, het meezingen, film kijken, lachen, beetje puzzelen of lezen. Allemaal dingen die zo gewoon lijken maar voor mij op deze reis bijzonder en ik heb genoten.

Het overleg over en het aanpassen van de zeilvoering ging ook prima. Het feit dat Marten opeens in de keuken met zijn voeten in het zoute water stond is maar een kleinigheidje J. De sterngland bleek te lekken en er was géén bilge alarm!! Foei foei…… Gelukkig is Marten altijd kalm en weloverwogen. De lekkage was snel opgelost na toch wel een schrikmomentje. Wat er op dat moment met Diny gebeurde laat ik even in het midden J.

Het tijdstip van aankomst prima uitgekiend en na een half uurtje door behoorlijke windvlagen in de baai te hebben gevaren afgemeerd aan de dieselsteiger. Natuurlijk daar weer weggestuurd en met de harde wind achteruit (met een langkieler!) aan twee meerboeien voor tegen de steiger afgemeerd. Knap staaltje !! De champagne smaakte goed en het weerzien met de mede vertrekkers gezellig.

En tja, dan nadert het einde van de reis voor mij. Een paar dagen had ik nog en ook die waren bijzonder. Momenten van herinnering en herkenning voor mij omdat ik twee keer eerder in Mindelo was met andere zeilschepen. Het is drukker geworden, meer mensen op straat, meer verkeer en meer winkels. En nog steeds heel vriendelijke mensen. De laatste dag voor mijn vertrek hebben we nog een prachtige trip gemaakt naar Ilha de Santo Antao. Busje gehuurd en het mooie groene noordoosten van het eiland gezien. Een prachtige afsluiting.

En dan het moment van afscheid. Mij viel het zwaar.

Bedankt Diny en Marten voor een geweldige tijd en ervaring. Ik wens jullie samen héél veel plezier en geluk tijdens het vervolg van dit avontuur. Zoals ik jullie heb leren kennen gaat dat zeker lukken. En wie weet hebben jullie nog eens een opstapper nodig…….

Veel liefs van uw reizende reporter Peter